YAŞ KIRK KALBİM KIRIK...

Aralanan perdeden sokağa bakardık çok küçükken.bazen yağan yağmuru,bazen doğan güneşi izlerdik.seksek oynardı çocuklar.topun peşinden koşarlar akşam anneleri seslenince girerlerdi sıcacık evlerine.en çokda kalabalık sofraları özledim.babamın efkarlıyken söylediği türküyü,annemin bana ördüğü yün kazağı özledim.eskiden aralanan perdeden umutlarımıza bakardık.büyümekti hayalimiz.zaman bizim umduğumuzdanda hızlı ilerledi.acısıyla,tatlısıyla derin izler bıraktı.belki biraz filozofça olacak ama,hayat bana her insanın aslında yalnız olduğunu öğretti.yaş kaç olursa olsun umutların bitmediğini,sürekli yenilendiğini fakat çoğunun gerçekleşmediğini öğretti.bugün 18 aralık.yaşım kırk kalbim kırık:( ama yaşamak herşeye rağmen sevenlerin olduğu sürece çok güzel.canın sıkıldığında seni saatlerce dinleyen bir dost,iyi gününde olduğu gibi kötü günündede hep yanında olan bir eş,gurur duyduğun bir evlat,en büyük sırrını paylaştığın kardeşin,seni halen küçük bir çocuk gibi seven annen ve baban olduğu sürece hayat çok güzel. F.K.